Giewont jest jednym z najbardziej znanych polskich szczytów. Łatwa trasa z Kasprowego Wierchu sprawia, że jest to jeden z najczęściej odwiedzanych wierzchołków polskich Tatr, przez co w czasie letnich wakacji, żeby dostać się na niego trzeba czasami stać w kolejce. Duża liczba turystów jest powodem wprowadzenia ruchu okrężnego (jednokierunkowego) na szczycie. Giewont od strony Zakopanego przypomina leżącego na plecach ze skrzyżowanymi rękoma rycerza – wiąże się z tym legenda, że kiedy Polska będzie w niebezpieczeństwie wielki kamienny rycerz powstanie. W skład masywu Giewontu wchodzą trzy szczyty – szczyt główny (1894), Długi Giewont (1867) oddzielony od szczytu głównego przełęczą Szczerba (1823), oraz Mały Giewont (1728) oddzielony Przełęczą Giewoncką. Szczyt wznosi się nad kilkoma dolinami: od zachodu nad Doliną Małej Łąki, od północy nad Doliną Strążyską i Doliną Białego, a od południa nad Doliną Bystrej i jej odnogą – Doliną Kondratową.
Giewont jest niebezpieczny w czasie burzy ponieważ często trafiają w niego pioruny. W wejściu i zejściu ze szczytu pomagają nam łańcuchy oraz stopnie wykute w skale. Ku północy opadają ściany 500-600m wys. wyróżnia się w nich kilka głębokich żlebów (np. Kirkora, Szczerby, Banie); kominów (np. Wielki Komin, Komin z Dziurami) i wyraźnie zarysowanych filarów. Cały masyw ma 2,7 km długości i zbudowany jest z wapieni serii wierchowej, łagodne południowe stoki tworzą dołem granity i gnejsy. Bardzo bogata flora. W roku 1901 wystawiono na wierzchołku krzyż żelazny 15m wysokości. U podnóża Giewontu znajduje się wodospad Siklawica 13 m. wysokości.
W masywie Giewontu znajduje się kilka interesujących jaskiń, m.in. Jaskinia Juhaska i dwie Jaskinie Śpiących Rycerzy, niestety niedostępne dla turystów. W 1901 r. na szczycie ustawiono 15-metrowy krzyż.